درجه‌ بندی و انواع رکتوسل

[nyusha 0]

رکتوسل از نظر شدت به سه درجه تقسیم می‌ شود:

• درجه 1 (خفیف): برآمدگی کوچک که اغلب بدون علامت است.
• درجه 2 (متوسط): توده قابل لمس در واژن، ممکن است باعث ناراحتی شود.
• درجه 3 (شدید): توده ممکن است از دهانه واژن بیرون بزند و نیاز به جراحی داشته باشد.

روش‌ های تشخیص رکتوسل

تشخیص دقیق رکتوسل نیازمند بررسی‌ های بالینی و پاراکلینیکی توسط پزشک متخصص زنان یا کولورکتال است. هدف از این ارزیابی‌ ها، تعیین شدت افتادگی دیواره خلفی واژن و بررسی تأثیر آن بر عملکرد روده و مثانه است. بسته به شدت علائم، مرحله بیماری و شرایط فردی بیمار، پزشک ممکن است از ترکیبی از روش‌ های تشخیصی برای اطمینان از دقت بالای تشخیص استفاده کند. در ادامه، رایج‌ ترین روش‌ های تشخیص رکتوسل را مطالعه میکنید:

• معاینه لگنی: در این معاینه، پزشک با مشاهده و لمس دیواره خلفی واژن در حالتی که بیمار زور می‌ زند (مانور والسالوا)، وجود توده یا برجستگی غیرطبیعی را بررسی می‌ کند. این روش ابتدایی‌ ترین و مهم‌ ترین گام در تشخیص بالینی رکتوسل است.
• تصویربرداری پیشرفته: از جمله MRI لگن یا دفکوگرافی (Defecography) که تصویربرداری در زمان دفع است. این روش‌ ها به‌ صورت دقیق افتادگی بافت رکتوم و میزان برآمدگی به داخل واژن را نشان می‌ دهند و برای برنامه‌ ریزی درمانی بسیار مفید هستند.
• سونوگرافی ترانس واژینال: با استفاده از پروب واژینال، ساختارهای داخلی لگن، موقعیت رکتوم و وضعیت بافت‌ های همبند بین رکتوم و واژن بررسی می‌ شود. این روش به پزشک کمک می‌ کند تا وجود هرگونه ضعف یا پارگی عضلات کف لگن را تشخیص دهد.
• تست عملکرد رکتوم و اسفنکتر مقعد: مانند مانومتری مقعدی یا الکترومیوگرافی عضلات کف لگن که برای بررسی قدرت عضلات و ارزیابی عملکرد دفع بسیار کاربرد دارند، به‌ ویژه در مواردی که بیمار از یبوست مزمن یا بی‌ اختیاری شکایت دارد.

لازم به ذکر است که تشخیص دقیق و جامع رکتوسل، کلید انتخاب درمان مناسب و جلوگیری از پیشرفت بیماری است.

درمان رکتوسل | از فیزیوتراپی تا جراحی

درمان رکتوسل به شدت آن و میزان ناراحتی بیمار بستگی دارد. به همین دلیل در 2 دسته تقسیم بندی میشوند:

1. درمان‌ های غیرجراحی:

• فیزیوتراپی کف لگن: تمرینات تخصصی مانند تمرینات کگل می‌ توانند قدرت عضلات لگنی را افزایش دهند و از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند.
• پساری واژینال: وسیله‌ ای سیلیکونی که داخل واژن قرار گرفته و از برآمدگی رکتوم جلوگیری می‌ کند.
• درمان دارویی: ملین‌ ها برای جلوگیری از یبوست و داروهای هورمونی برای تقویت بافت واژن (در زنان یائسه) در این مواقع به کار می روند.
• تغییر سبک زندگی: کاهش وزن، افزایش مصرف فیبر و آب، پرهیز از زور زدن هنگام اجابت مزاج.

2. درمان جراحی:

اگر رکتوسل شدید بوده یا با درمان‌ های غیر جراحی بهبود نیابد، جراحی توصیه می‌ شود. روش‌ های رایج در مواقعی که عمل جراحی لازم است، عبارتند از:

• ترمیم واژینال خلفی (Posterior Colporrhaphy): رایج‌ ترین روش برای اصلاح دیواره پشتی واژن.
• ترمیم با مش جراحی: در برخی موارد خاص برای حمایت بیشتر.

مراقبت‌ های بعد از جراحی رکتوسل

پس از عمل، رعایت برخی نکات کلیدی برای تسریع روند بهبودی و پیشگیری از عود ضروری است:

• خودداری از بلند کردن اجسام سنگین برای حداقل ۶ هفته
• پرهیز از رابطه جنسی تا ترمیم کامل بافت‌ ها (حدود ۴ تا ۸ هفته)
• مصرف رژیم غذایی پر فیبر برای جلوگیری از یبوست
• نوشیدن آب کافی روزانه
• مراجعه منظم به پزشک برای بررسی روند ترمیم
• انجام تمرینات ملایم کف لگن با نظر پزشک

آیا رکتوسل خطرناک است؟

در اغلب موارد رکتوسل یک بیماری خوش‌ خیم است، اما در صورت عدم درمان می‌ تواند منجر به مشکلات مزمن گوارشی، اختلال در رابطه جنسی، یا افت کیفیت زندگی شود. در مراحل پیشرفته حتی ممکن است باعث بی‌ اختیاری یا عفونت‌ های مکرر واژینال، دستگاه ادراری و حتی عفونت مقعدی شود.

آیا امکان بارداری با رکتوسل وجود دارد؟

در موارد خفیف تا متوسط، بارداری بلامانع است ولی باید تحت نظر دقیق متخصص زنان باشد. در موارد شدید، جراحی ممکن است پیش از اقدام به بارداری پیشنهاد شود.

درجه‌ بندی و انواع رکتوسل https://hpvdarman.com/articles/رکتوسل/